Od dawna marzyliśmy o Czarnogórze. Zaczytywaliśmy się w internetowych stronach, namiętnie wertowaliśmy przewodniki i wodziliśmy palcami po mapach. Widzieliśmy oczyma wyobraźni jak spacerujemy po wąskich uliczkach Kotoru, jak przemierzamy starówkę Perastu, jak pniemy się krętymi chodnikami coraz wyżej i wyżej, by ze szczytu góry ujrzeć piękna panoramę Zatoki Kotorskiej. Fantazja wyświetlała na płótnie mózgu obrazy: tu smażymy się w słońcu na plaży w Budvie, kiedy indziej z kolei poszukujemy flamingów pośród szuwarów Jeziora Szkoderskiego (no dobra, z tym sitowiem to już chyba przesada). Nie mogliśmy się już doczekać buszowania po niemal arabskim w charakterze targu w Ulcinj oraz budzenia przez drącego się z minaretu o piątej rano muezzina wzywającego do modlitwy. No i stało się. Jesteśmy w Montenegro.