Najsuchszy maj w historii, Kolejny miesiąc z rekordem temperatur- takie krzykliwe nagłówki atakują nas podczas porannej prasówki. Budzące przerażenie cyfry czerwienią się purpurą, a mapy pogodowe rażą wręcz w oczy intensywnością krwistych kolorów popadających w brązy. Przybliżamy obrazy, żeby sprawdzić, czy aby to i nas dotyczy. Tak, stoi wyraźnie, całe soczyste dwadzieścia kilka, aż po trzydzieści stopni. Do tego złote, jasne promyczki, a w sumie to wysyłane przez słońce zabójcze strzały UV, które tylko czają się na nas, by złośliwie szkodzić. Wygaszamy komórki i spoglądamy przez szare tafle szyb na zewnątrz. Nie tylko one są popielate. Ławice napuchniętych wodą, srebrnych chmur suną nisko po nieboskłonie. Jedna za drugą, dzień po dniu. Jedynie od czasu do czasu zdarza się, że jakiś co bardziej rezolutny i pracowity promień przebije tę ołowianą zbroję. Tak trwa już od kilku tygodni.
Cóż nie ma innego wyjścia, trzeba wzuć nasze gumowe pancerze i ruszać do roboty. A tam trwa istna ślimacza fiesta. Brzuchonogi zapewne myślą, że jakaś ich mięczacza prorocza przepowiednia właśnie się ziściła i nastał wreszcie raj na ziemi. Ogłupione szczęściem pełzają jak szalone, zaścielając skorupkami niemal każdą piędź ziemi. My zaś, niczym jacyś jeźdźcy apokalipsy kończymy z chrzęstem ich marne, aczkolwiek w dniach ostatnich jakże szczęśliwe żywoty, godzinami drepcząc w kaloszach wzdłuż rzędów winorośli.
I gdy tak chrupią pod butami, to czasem nawet im zazdrościmy. Zarówno tego, że potrafią tak radować się tym morzem wilgoci, jak i ekstazy jaką przy tym przeżywają. A i sam koniec nie jest przecież taki straszny. W końcu umierają szczęśliwe oraz spełnione. Toż to piękna śmierć! Jak sami widzicie, pogoda nam nie sprzyja, a wypełniające czaszki myśli wcale nie różnią się znacząco od panującej aury. Dobrze, że jest jeszcze ten innych, lepszy świat. Wcale nie trzeba na niego czekać do kresu egzystencji, wystarczy przecież odpalić ekran telefonu. A ile ma to wspólnego z prawdą oraz rzeczywistością, to pewnie wiecie już doskonali sami.
