Pewnie wielu z was, no dobra nie oszukujmy się- zapewne większość, zastanawia się czy oni (znaczy się my) są do końca normalni, czy w tej ich podczaszkowej materii wszystko jest aby w porządku, czy nie brakuje tam tej przysłowiowej piątej klepki. No bo jak to? Dopiero co kilka tygodni temu pisali o niemal dozgonnej, bezkresnej miłości do Italii, o tym, iż już niebawem tam zamieszkają i będą wieść uczciwe oraz proste życie liguryjskich wieśniaków. Zajmować się hodowlą oliwek, winnych krzewów, fig, a może i nawet kilku zagonów cebuli. Teraz zaś bumelują wesoło po Chorwacji...
Cóż, szczerze musimy przyznać, że i nam takie wątpliwości kołaczą się w umysłach, by częstokroć zakłócać spokojny sen. Lecz, czy jest w tym naszym chaotycznym życiu oraz braku zdecydowania coś złego?
Od wielu lat znajomi, jak i rodzina pukają się w strapione czoła i pytają, kiedy wy wreszcie się ustatkujecie, kiedy będziemy mogli polajkować na Insta zdjęcie jakiegoś tłuściutkiego, słodkiego Brajanka? Kiedy znajdziecie stałą pracę, zaczniecie prasować ubrania, kupicie telewizor, czyli po prostu, będziecie normalni, znaczy się- tacy jak my.
Otóż obawiamy się, że nigdy. I chyba tak jest dobrze. Każda norma musi posiadać przeciwwagę, bo inaczej skąd miała by wiedzieć, iż normą jest. Więc, jeśli za kilka lat natraficie w parku na mamroczących do siebie, czy też rozmawiających z ptakami lub innym jeżem dziadków, to występuje duże prawdopodobieństwo, że właśnie spotkaliśmy się w realu. Dzień dobry! :)