Dalej, w górę przyjaciele, aż na sam szczyt!

Większość z nas chce za wszelką cenę dostać się na szczyt. Wielu wspina się wytrwale po coraz bardziej stromym stoku, spychając przy tym innych, bo im wyżej, tym i ścieżka węższa. Na samej górze nie ma jednak wiele miejsca, więc i oni pewnie zostaną po drodze zepchnięci w przepaść. Ci zaś, którzy jednak dotrą na szczyt, na samą, samiutką górę, odkryją, że jest tam zimno, wietrznie i brakuje powietrza. Co prawda czasami mogą się delektować pięknym widokiem, ale co z tego skoro nie mają go z kim dzielić. Wtedy zadadzą sobie pewnie pytanie, czy było warto. Może lepiej byłoby  pozostać na dole? Co prawda, nie obserwuje się świata z wysokości i nie góruje nad nim, ale za to jest pięknie zielono, spokojnie, no i miejsca wystarczy dla wszystkich. No i nie traci się czasu na mozolną wspinaczkę. Więc, dalej, w górę przyjaciele, aż na sam szczyt!

Wypatrująca nas niecierpliwie Bazylea

Mądrzy ludzie mawiają, że wszystko ma swój czas. Odrobinę od nich głupsi przyznają im rację, pochrząkując przy tym pod nosami i kiwając ze zrozumieniem głowami. Na końcu zaś jesteśmy my, którzy wcielamy te mądrości w życie :)

Kogo zaś ciekawi, o co w tym wszystkim chodzi? Siup po piwku i ruszamy.

złota badeńska jesień :)

Po stosunkowo brzydkim, chłodnym oraz deszczowym wrześniu, nie mieliśmy innego wyjścia i musieliśmy odbyć poważną, tak zwaną męską, rozmowę z panującą nam tu niezbyt miłościwie aurą. Po ostrej reprymendzie i wielu gorzkich słowach, pogoda struchlała odrobinę i jako zadośćuczynienie za wszechobecną dotąd mgłę oraz wilgoć postanowiła się porządnie zrehabilitować. 

Nie marnujemy więc czasu i ładujemy akumulatory słonecznymi promieniami. Może wystarczy na całą zimę :)

Menton

Ostatni odcinek naszej relacji swą obecnością zaszczyci francuska miejscowość Menton, zwana też przez tubylców „Perle de la France” (perła Francji). Gdyby perłę zamienić na pudełko czekoladek, to można by wyjadać je powolutku, rozkoszując się przy tym każdym budynkiem i przebiegającą u jego stóp uliczką.

Czego to nie mo, w tym pięknym San Remo!

No właśnie, czego? Z pewnością nie ma tam już nas, przez co miastu niewątpliwie ubyło czaru i uroku. W zastępstwie pozostały zaś jedne z najbardziej przerażających zabawek, jakie kiedykolwiek oglądały nasze oczy. Niby zwykłe realistyczne laleczki, ale jeżeli chcesz skrzywić dziecku psychikę, to kupuj śmiało :)

Winko i karciochy. To jest życie!

Imperio, och Imperio! Ile razy trzeba Cię odwiedzić, by się Tobą znudzić?! No właśnie, ile? W naszym przypadku chyba nigdy dość, bo byliśmy tu już kilka ładnych razy i nie narzekaliśmy na nudę. Co prawda, dotąd wizytowaliśmy ją kamperkiem i nie staliśmy dłużej niż kilka dni, a następnie ruszaliśmy dalej. Teraz zaś postanowiliśmy zorganizować prawdziwe rodzinne wakacje i zamieszkaliśmy z rodzicami w uroczym mieszkanku ulokowanym na górującym nad miastem wzgórzu.

No to ruszamy, ale szkoda, że już tylko w przeszłość...

Stety, bądź też nie (chociaż bardziej nie :)) jesteśmy już z powrotem w domu. Nim jednak to się stało spędziliśmy we Włoszech pierwszy prawdziwy rodzinny urlop, który mimo, że nie był naszym klasycznym kamperowaniem zasługuje przecież na krótką relację :) Jako, że podróżujemy dosyć powoli i nie robimy długaśnych tras, to po przejechani ponad trzystu kilometrów na pierwszy nocleg i zwiedzanie zatrzymaliśmy się po włoskiej stronie jeziora Lugano.

Czasem kamper musi zostać na przydomowym podwórku i odpocząć od nas odrobinkę. Wiadomo, że nie ma to jak kamperowanie, ale i inne formy urlopowania nie są złe :) Więcej wieści wkrótce!

Pociąg_ _ająca Praga

Z racji położenia Praga znana jest chyba prawie wszystkim Polakom, którzy dosyć chętnie wybierają się tam na dłuższe, bądź też normalne weekendy. My także, mieszkając jeszcze we Wrocławiu, odwiedziliśmy ją kilkukrotnie. Teraz jednak mamy do czeskiej stolicy kilka kilometrowych setek więcej, dlatego też już dosyć dawno nas tam nie było.

z wizytą w Kostnicy

Mimo, że od kilku lat jesteśmy prawdziwymi wieśniakami z krwi i kości, to czasem gdzieś w głębokich zakamarkach duszy budzi się dawny mieszczuch, który łaknie miejskiego zgiełku, jak nasze balkonowe pomidory wody. Wtedy też zzuwamy z siebie zaplamione dresy, ubieramy się w szykowne, zakupione na przecenie fatałaszki i ruszamy ku cywilizacji :)