Macki Babilonu

Długie, lepkie od szwajcarskich franków macki Babilonu oplotły nas ciasno i zaczęły przyciągać coraz to bliżej i bliżej, do bijącego tą ukochaną przez spekulantów oraz budzącą zmienne uczucia wśród kredytobiorców walutą źródła. Będziemy obmywać się w jego pieniądzodajnych wodach przez najbliższe kilka miesięcy, wchłaniać przy tym te jakże cenne walory do sakiewek, oddając w zamian słony pot oraz ofiarowując liczne odciski za cenne dewizy na ołtarzu zgniłego kapitalizmu.

 

 

Witaj Szwajcario, grüezi bajkowe Quinten, wierni, pokorni słudzy meldują się ponownie do twych usług!

17 kwiecień, godzina 14.30

Tak oto pisaliśmy na blogasku piętnaście lat temu: 

 

17 kwiecień, godzina 14.30. Ślub cywilny, później obiad. Zero romantyzmu, zero religii. Za to dużo miłości!!!

 

Pory roku mijają jedna po drugiej, a ostatnie zdanie wciąż niezmiennie obowiązuje. Chociaż oboje zmieniliśmy się bardziej niż bardzo, to dzięki temu, że przebiegało to synchronicznie, wciąż mamy o czym rozmawiać i spędzamy ze sobą niemal wszystkie z godzin składających się na na dobę. Matko Boska! 15 lat po ślubie, 21 wiosen razem, 24h na dobę, 7 dni w tygodniu, 365 dni w roku. 

Twardzi jesteśmy, nie ma co :)

Wyzwolenie- droga ku wolności. Manifest.

Nie potrzebujemy pałacu, by czuć przestrzeń.
Wybieramy mieszkanie blisko natury – bazę, do której możemy wracać.
Zamykamy drzwi, kiedy wyjeżdżamy. Otwieramy je, kiedy chcemy być z ludźmi.
Cenimy spokój, ciszę, powietrze, światło, drzewa.
Nie komplikujemy – upraszczamy, by czuć więcej.
Chcemy oddychać głębiej, zejść do ciała, pobyć w prawdzie.
Joga, medytacja, nagość, kontakt z naturą – to nie fanaberie.
To powrót do siebie.
Nie wiążemy się z miejscem, które odbiera nam ruch.
Zamiast domu, wybieramy bazę.
Możemy żyć miesiącami w górach, w lesie, w Hiszpanii, a potem wrócić na swoje piętro z widokiem.
Jesteśmy wolnymi ludźmi w ruchu z sensem.
Nie musimy wszystkiego mieć – mamy to, co nas niesie.
Nie boimy się przyszłości  
Jesteśmy jednostkami, które chcą żyć wolniej.
Które rozumieją wartość bycia nago, bycia prawdziwym, bycia człowiekiem. 
Razem oddychamy, razem dojrzewamy.
Nie czekamy na lepszy moment.
Nie odkładamy życia na „po remoncie”, „po sprzedaży”, „po planie”.
Nasza egzystencja już się dzieje.
Każdy dzień jest cegłą tej wizji.
Każdy oddech – decyzją, że jesteśmy gotowi.
Nasza droga nie musi być popularna.
Nie musi być rozumiana.
Ale musi być nasza.
Jeśli prowadzi przez las, przez ciszę, przez dzikość i prostotę – to tam jest nasz dom. 
To ścieżka na której uczymy się rezygnować z tego, co zbędne – w ciele, w umyśle, w codzienności.
Wierzymy, że prawdziwe wyzwolenie to nie ucieczka, ale powrót.
Powrót do ciała, do oddechu, do ziemi pod stopami.
Do prostoty, nagości bycia, współodczuwania, obecności.
Łączymy praktykę jogi, naturyzm, weganizm, medytację i minimalizm w jeden spójny rytm życia.
Nie chcemy nikogo „nawracać”. Chcemy dzielić się przestrzenią, w której każdy może usłyszeć swój własny wewnętrzny głos.
To nasza droga ku wolności. Jeśli chcesz – chodź z nami.
To nie projekt. To nasze życie.
Ścieżka, którą idziemy każdego dnia – w prostocie, w oddechu, w bliskości z naturą i sobą nawzajem.
To nie zestaw zasad. To wybory, które dają nam lekkość i przestrzeń.
Przestrzeń, by żyć bardziej świadomie, prawdziwie, bez udawania.
Nie szukamy doskonałości. Szukamy wolności.
W sobie. W relacji. W codzienności.
Bez masek. Bez muszę. 

Nagle umysł zaczął się rozjaśniać...

Chcieliśmy podzielić się z Wami historią naszej małej życiowej rewolucji – i jednocześnie podziękować, bo macie w niej swój udział.

Od 11 lat mieszkaliśmy za granicą (Niemcy/Szwajcaria) i byliśmy święcie przekonani, że Polska to już dla nas zamknięty rozdział. Krytykowaliśmy ją na wszelkie możliwe sposoby i planowaliśmy przyszłość gdzieś w cieplejszym klimacie. Najnowszy pomysł? Hiszpania. Podczas kursu jogi zimowaliśmy tam, oglądaliśmy nieruchomości i byliśmy gotowi przenieść się na stałe.

I wtedy coś się zmieniło.

Może to efekt codziennej praktyki, może głębsze zrozumienie jogi, a może fakt, że rok temu skończyliśmy z alkoholem – ale nagle umysł zaczął się rozjaśniać. Przestaliśmy uciekać. Przestaliśmy myśleć w kategoriach „gdzie będzie lepiej”, a zaczęliśmy czuć, co jest dla nas dobre. I wtedy, nie wiedzieć kiedy, Polska zaczęła pojawiać się w rozmowach. Najpierw nieśmiało, potem coraz częściej, aż w końcu rzeczy potoczyły się błyskawicznie: wróciliśmy z Hiszpanii, wystawiliśmy mieszkanie na sprzedaż, a chwilę później byliśmy już na Dolnym Śląsku, przerejestrowując samochód.

Za ten zwrot akcji dziękujemy Wam wszystkim – bo to Wy (głównie Wy!) pokazaliście, że nad Wisłą można spotkać wspaniałych ludzi. Trzeba tylko umieć ich znaleźć.

A skoro już o jodze mowa – pandemia nie przyniosła światu wielu dobrych rzeczy, ale jedna okazała się kluczowa: dzięki niej indyjska szkoła jogi Kavaalya, po latach wzbraniania się, weszła do internetu. To pozwoliło nam dołączyć do tej coraz liczniejszej, nauczycielskiej rodziny i jeszcze mocniej zagłębić się w jogiczną ścieżkę.

Kavaalya nie skupia się tylko na fizycznym aspekcie jogi – tu są mantry, pranajamy, mudry, bandhy, filozofia, anatomia i mnóstwo innej wiedzy, która nie tylko wzbogaca praktykę, ale realnie zmienia życie. Polską edycję prowadzi inspirująca Paulina Ratajczak, a nad całością czuwa doskonały nauczyciel – jeśli już nie guru – Prashant Pandey. Są też inni wspaniali pedagodzy, których wskazówki potrafią przewrócić świat do góry nogami.

I to właśnie po tym kursie, po roku pełnej abstynencji i głębszej praktyce jogi zaczęły się dziać rzeczy, których się nie spodziewaliśmy. Najpierw w głowie, potem w życiu.

To dopiero początek – i już wiemy, że najlepsze jeszcze przed nami.

Pustka w próżni- znaczy się, wróciliśmy.

Każde kolejne spojrzenie we wsteczne lusterko wiązało się z drobnym ukłuciem w sercu. Stan ten pogłębiał się w miarę tego, jak na początku drogi wyraźne jeszcze morskie fale, poczęły zlewać się w jedną gładką masę. Równolegle z kurczeniem się błękitu, coś zapadało się w naszych sercach, karlało. Sukcesywnie do zmierzania na północ i pokonywania kilometrów, roślinność zmieniała się, traciła zieleń, niebo zaś szarzało coraz bardziej. Godziny mijały, a deszcz nasilał się. W końcu dotarliśmy do domu. Niemal puści w środku. Czym wypełnimy tę próżnie? Czy zalanie jej wodą z właśnie rozkręcającej się, rzęsistej ulewy wystarczy? Czy może jednak ten rodzaj pustki jest w stanie uleczyć jedynie słońce, wlewając swe promienie aż po brzegi serc? Cóż, zobaczymy...

Benidorm i Altea w jednym stali domu...

Benidorm położony jest w bardzo pięknej przyrodniczo, malowniczej wręcz okolicy. Rozciąga się niczym opasły kot na wygodnym legowisku utworzonym z piaszczystej plaży pomiędzy dwoma stromymi, skalnymi klifami. Z tyłu chronią go przed chłodnymi wiatrami rosłe góry, z przodu natomiast obmywają spienione morskie fale. Gdzie znajduje się więc problem, do czegóż to zamierzamy się przyczepić? 

Dać się odurzyć naturze.

Ostatnie dni pobytu w Andaluzji spijamy, niczym alkoholik przechylający już przecież pustą butelkę, podstawiający język i czekający cierpliwie, a nuż coś jeszcze spłynie. Wysysamy każdą słodką kropelkę dnia, nie mogąc się wciąż nasycić. A po wchłonięciu tych wszystkich oszałamiających widoków, chodzimy do wieczora niczym odurzeni. Jak zwykli mawiać ludzie starzy: kiedy do wszystko zleciało? Przecież dopiero co przyjechaliśmy, a tu już trzeba się pakować z powrotem. Toż to niemal chwilę temu człowiek wciskał się w rajtuzki, celem pomaszerowania dziarsko do przedszkola, kiedy dziś właśnie zerka w lustro, by ku swej konsternacji zaobserwować pierwsze siwe pasemka. Ech...

Jeszcze medytacja została do zamedytowania...

Dzień dobry!- krzyczy wręcz na powitanie, wyskakujące z morskich toni niczym z procy słońce- czas rozpocząć kolejny pełen przygód dzień. Wciskajcie dupska w galoty, stopy zaś w trzewiki i ruszajcie ku przygodzie! 

Ale jak to?- włączamy się do dyskusji- jako podmioty oraz przedmioty tejże, mamy chyba prawo do zabrania głosu. Przecież u nas czasu poważne niedobory, nic tylko wyginamy ciała na matach, recytujemy śpiewnie mantry, czy też dychamy świszcząco podczas praktyk pranajamy. Co, jak, kiedy?! Kurs nauczycielski w pełni, jeszcze medytacja została do zamedytowania, znaczy się wykonania, czy też odbycia- widzisz samo, słowa się nam już w ustach plączą i z ich sanskryckimi przodkami na językach mieszają- nie damy rady. Pilni z nas w końcu uczniowie, nie jakieś tam nygusy!

Oj tam, oj tam- macie kiedy bezwstydnie wystawiać do mnie gołe dupy, to i na spacer wygospodarujecie momencik, albo i dwa- no już, jazda, bo jeszcze zbyt mocno skórę przypiekę!

 

Naturyzm, nudyzm, ekshibicjonizm...

Jak zapewne zauważyliście, przeglądając treści na naszym blogu, bardzo dobrze czujemy się w miejscach dzikich i odosobnionych. Tam, gdzie plaża, czy też szlak są dostępne jedynie dla nas. Kochamy obcować z żywiołami: ze słońcem, wiatrem, wodą i jesteśmy w stanie dużo zrobić, aby mieć taką możliwość. 

 

Szepty skał

Podczas pobytu w Vera Playa spoglądaliśmy tęsknie na zachód, w stronę majestatycznego, białego miasteczka Mojacar, w kierunku majaczących na horyzoncie gór. Skały wzywały nas swym kamiennym szeptem, płynąca od nich cicha melodia kusiła nas coraz bardziej. Zaś położone u ich stóp, ulokowane w urokliwych zatoczkach plaże nęciły swym pięknem. Dzień po dniu. Doba po dobie. Aż w końcu się im udało, ich zawołania przyniosły skutek. Dotarliśmy na miejsce, jesteśmy w domu.