Wszystko co dobre (i złe) kiedyś się kończy

Po pięciu miesiącach spędzonych w kamperze na francuskiej ziemi wróciliśmy wreszcie do domu. Kilka dni cieszyliśmy się z przestronnego mieszkania, ciepłej wody bez ograniczeń itp. Lecz już znowu zaczyna nas gdzieś ciągnąć :) Poniżej fotki z pożegnalnej imprezy wydanej na naszą cześć. Poprzednie pożegnanie Czecha było huczne, ale nasze to ho, ho, masakra. Skończyliśmy o piątej rano. Z pajęczyn zdjętych z najstarszych roczników można by utkać pokaźny dywan.

Impreza powoli się rozkręca.

Już jest lepiej.

Coraz lepiej.

Doskonale :)

Nasz dobrodziej pierwszy uderzył na parkiet :)

W pewnym momencie Jean- Christophe zabrał nas do piwnic i powiedział, że każdy może zabrać jakąkolwiek butelkę na pamiątkę. My dorwaliśmy mocno opleśniałą i opajęczynowaną prastarą flaszkę :).
Na koniec otrzymaliśmy jeszcze spory karton różnych win.

Żegnaj gościnna Burgundio! Będziemy tęsknić.

:(

W następnym wpisie pokusimy się o małe podsumowanie naszej tułaczki.

z wizytą w piwnicach

Wreszcie się zebraliśmy i postanowiliśmy zrobić kilka fotek w piwnicach należących do naszego dobrodzieja. Na pierwszym zdjęciu, po lewej stronie od stołu znajdują się niepozorne drzwi do nich wiodące. Wystarczy zejść dwa piętra po stromych, śliskich schodach i znajdujemy się w krainie dębowych beczek, omszałych butelek oraz gęstych pajęczyn.

"Nasze" piwnice zostały wybudowane w XII wieku przez mnichów, którzy zamieszkiwali w pobliskim klasztorze. Klasztoru już nie ma, zostały za to rozległe podziemia.

Panują tu idealne warunki do przechowywania win. Około 12 stopni ciepła przez cały rok, ciemności rozświetlane jedynie rachitycznymi żarówkami i cisza (ponoć bardzo ważna dla spokojnego dojrzewania wina).

Na pólkach zalegają dopiero co ułożone butelki, jak i nawet pięćdziesięcioletnie. Choć podejrzewamy, że gdyby z niektórych zdjąć grubą warstwę pajęczyn oraz pleśni okazałoby się, że są tam i starsze roczniki.

Pod warstwą pajęczyn kryją się prawdziwe skarby :)

Weekend

 

Słoneczko przypieka u nas ostatnimi dniami. Oj, przypieka. Żar leje się z nieba niemiłosierny. Już prawie zapomnieliśmy o naszych gumowych skafandrach oraz kaloszach. Opisywana aura skłoniła nas do wybrania się nad wodę. Po zasięgnięciu języka u tubylców zdecydowaliśmy się wybrać do Vermenton. Z opowieści wynikało, że to miejsce wprost idealnie nadające się do błogiego plażowania oraz orzeźwiających kąpieli. Rzeka, drzewka dające odrobinę cienia i do tego przyjemne miasteczko. Więc, nie ma co siedzieć przy traktorze. Ruszamy. Myśl o odrobinie ochłody oraz radosnym pływaniu dodała nam skrzydeł. Lecz, co to? Po przyjeździe na miejsce nie możemy znaleźć plaży. Rzeka jest i owszem, drzewka rosną zgodnie z opisem, o, jest i nawet piasek. Ale gdzie ludzie? Nie ma nikogo. Czy na pewno dobrze trafiliśmy? Rozglądamy się niespokojnie dookoła, aż w końcu dostrzegamy jakieś napisy po francusku. Pollution (czy jakoś tak :). Znaczy się, woda niezdatna do kąpieli. Nasz misternie utkany od tygodnia plan szlak trafił. Jakaś podstępna roślinka postanowiła rozmnożyć się ponad miarę skażając przy tym wodę i pozbawiając nas odrobiny ochłody. Cóż, trzeba wracać. W drodze powrotnej przypomnieliśmy sobie o tym, iż w Cravant odbywa się festiwal średniowieczny. Jako, że miasteczko leżało na naszej trasie postanowiliśmy sprawdzić co tam się dzieje. Nie zawiedliśmy się. Było całkiem miło. Pod koniec dnia tylko mops miał odrobinę wodnej przyjemności (choć on pewnie jest innego zdania :)) i zaliczył orzeźwiającą kąpiel w pianie. I tak to dobiegł końca nasz pełen szaleństw weekend. Budzik na 4.55 i do pracy rodacy :)

 Cravant.

Biedaczek :(. Dotarliśmy za późno żeby go uratować. Co do tego tematu, to zapraszamy na bloga Alexa. Koniecznie obejrzyjcie filmik (co prawda to ubój rytualny, ale nie różni się wiele od zwykłej rzeźni. Zainteresowani mogą poszperać w necie). Smacznego kotleta życzymy.

 Tradycyjny poczęstunek wprost ze średniowiecza. Chrupki w różnych smakach :).

 No i winko.

 Mopsie SPA.

 Cykada.

 Uroki BIO uprawy. Chwasty, chwasty, chwasty!

 Te ręce trzymają fortunę :).

129

Właśnie minął nam 129 dzień życia w kamperze. I długo to i krótko. Oglądając dzieła amerykańskiej kinematografii można odnieść wrażenie, że to nic szczególnego. W końcu co drugi mieszkaniec USA spędza całe życie w swoim trailerze :) Ale dla nas to jednak rekord. Trochę już tęsknimy za wygodną kanapą oraz pełną piany wanną. Ot, zbytku się zachciewa :).

Poza tym, wciąż prześladują nas druty (choć, żeby wyrwać nas z drutowej monotonni na kilka dni powróciło kilofowanie). Praca na powietrzu sprzyja medytacji oraz obserwacji przyrody. Zagarnięte przez Prowansję cykady występują obwicie również u nas i zdarza się, że taki mały cykacz skoczy człowiekowi z krzaka na głowę. Miło jest również śledzić wegetację winorośli i obserwować jak z maluszków, które pozbawialiśmy pędów wyrosły już takie bujne krzaki. Ale cóż, może kiedyś nasze marznie o bio mini-farmie się spełni. Czas pokaże. Póki co, dziś udało nam się, dzięki życzliwości naszego miłościwie panującego Jean-Christopha, pogłębić wiedzę o produkcji wina. Jako, że każda dobrze prowadzona lekcja powinna się zakończyć częścią praktyczną tak też i my mieliśmy przyjemność zwiedzić XII wieczną, prywatna piwniczkę prababci i skosztować ukrytego tam 24- letniego winka :) Ot, i tyle. Oprócz tego, ze względu na upały od przyszłego tygodnia zaczynamy pracę od szóstej rano, bez przerwy. Zobaczymy jak to będzie.

Tak to można pracować :)

Widok na Irancy. Jest to kolejna z okolicznych winnych apelacji.

Ekipa.

Po pracy warto skosztować wina z pól na których się straciło tyle potu :)

Butelkowanie szampana. Tak naprawdę to cremont (wiadomo- szampana można produkować tylko w Szampanii). Metoda produkcji pozostaje jednak ta sama i jest dosyć skomplikowana.

Chablis to kolejna regionalna apelacja i region gdzie produkuje się najwięcej białych win w całej Francji. Na szczycie cenowej piramidy znajduje się Grand Cru (około 1,5% wszystkich upraw). Przyznamy, że jest całkiem niezły :)

Widok z sypialni.

Wreszcie weekend.